Υποστηρίζεται πως ο χορός αυτός μιμείται τον τρόπο με τον οποίο οι ψαράδες σέρνουν τα δίχτυα τους, γι΄ αυτό και ονομάστηκε “χορός της τράτας”, ενώ υπάρχουν μελετητές που λόγω της ανακάλυψης μιας τοιχογραφίας σε έναν τάφο στους Ρούβους της Απουλίας που χρονολογείται από το 400 π.Χ., υποστηρίζουν πως ο ”χορός της Τράτας” είναι ένας πανάρχαιος και σημαντικότατος χορός.

Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Γραμματέα της Γαλλικής πρεσβείας, όταν βρέθηκε στα Μέγαρα το 1878: «Αυτός ο χορός που τη ρίζα του πρέπει να αναζητήσουμε στην αρχαιότητα, έχει ένα χαρακτήρα χαριτωμένης αγνότητας και συνάμα μελαγχολικής και παρθενικής κομψότητας… Συνειδητοποιήσαμε λοιπόν, παρευρισκόμενοι εκεί, ότι ο χορός είναι ένα θρησκευτικό σύμβολο ή καλύτερα θα λέγαμε μία λατρευτική τελετή…»

Οι γυναίκες του χορού είναι ντυμένες με την παραδοσιακή φορεσιά του τόπου , μια ενδυμασία μοναδική σε ολόκληρη την Ελλάδα και τραγουδούν:

 Λαμπρή καμάρα κι ας περνά,  του Άη Γιωργιού ειν’ το τέλος,  πιάστε τα δραπανάκια σας γιατ’ έφτασε το θέρος.  Αχ ντουνιά μου παινεμένε δε σε γλέντησα καημένε.  Ωραία πουν ‘τα Μέγαρα την Τρίτη στον Άγιάννη, πού ’ρχεται όλη η ξενουργιά και κάνουνε σεργιάνι…