Άγιος Ιωάννης ο Γαλιλαίος

Ο “Χορευταράς” όπως ονομάζεται στα  Μέγαρα. Ένα μοναδικό θρησκευτικό μνημείο που το συνοδεύουν θρύλοι, παραδόσεις και θαύματα.

Σύμφωνα με την παράδοση, στα  χρόνια  της  τουρκοκρατίας οι Μεγαρίτες ζήτησαν από τον Τούρκο διοικητή να τους δώσει την άδεια να χτίσουν ένα εκκλησάκι προς τιμή του Αγίου Ιωάννη. Ο διοικητής έδωσε την άδεια βάζοντας όμως σαν όρο να το χτίσουν σε μια μέρα. Έτσι λοιπόν μαζεύτηκαν άντρες και γυναίκες, έκαναν μια αλυσίδα μεταξύ τους, και δίνοντας ο ένας στον άλλο πέτρες ,λάσπη  και νερό στους χτίστες κατόρθωσαν να τελειώσουν την εκκλησία σε μια μέρα. Οι Μεγαρίτες από τη χαρά τους έπιασαν το χορό γύρω από το εκκλησάκι και από εκεί του δόθηκε η ονομασία ο Χορευταράς.

Ο θρύλος αναφέρει πως εκεί υπήρχε ένα θαυματουργό πηγάδι , πάνω από το οποίο χτίστηκε το εκκλησάκι. Πολλές ήταν οι γυναίκες που το επισκέπτονταν με σκοπό να τις βοηθήσει ο Άγιος να τεκνοποιήσουν από όλη την Ελλάδα, μεταξύ τους η Χριστίνα Ωνάση, που την δεκαετία του ΄80 το επισκέφθηκε και προσκύνησε την εικόνα τάζοντας να χτίσει ένα σχολείο στην περιοχή που το είχε ανάγκη. Το θαύμα έγινε και χτίστηκε το 6ο Δημοτικό σχολείο ακριβώς απέναντι από το εκκλησάκι στο οποίο υπάρχει και πλάκα που αναφέρει την δωρεά.

Το εκκλησάκι έχουν επίσης επισκεφθεί αξιωματούχοι, πρωθυπουργοί, βασιλείς καθώς και άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών για να ζήσουν από κοντά ένα από τα ομορφότερα έθιμα της Λαμπρής και να προσκυνήσουν τον Αϊ Γιάννη. Το 1959 η τέως βασιλική οικογένεια, είχε επισκεφθεί το εκκλησάκι την Τρίτη του Πάσχα και είχε χορέψει ντυμένη με τις τοπικές παραδοσιακές φορεσιές προς τιμήν του Αγίου. Επίσης το 1954 ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε επισκεφθεί και προσκυνήσει τον Άγιο.

Οι Άγιοι Έξι Μάρτυρες

Κατά το έτος 1798 εμφανίσθηκαν, σαν όραμα σε ένα παιδί ηλικίας τότε εννέα χρονών, πού ονομαζόταν Παΐσιος, τρεις άνδρες, σαν έφιπποι στρατιώτες, λέγοντας σ’ αυτό, ότι πρέπει να βγάλουν από την γη τα λείψανα τους, χωρίς όμως να γνωστοποιήσουν τα ονόματά τους. Το παιδί αυτό μετά από λίγες μέρες ανέφερε το όραμά στον παππού του, ονόματι Σιδέρης, ο οποίος έδειρε το παιδί, γιατί νόμισε ότι έπλασε μόνο του την ιστορία για την εύρεση των Αγίων.

Οι Άγιοι όμως δεν έπαυσαν να παρουσιάζονται συνέχεια στο όνειρο του παιδιού, και να του δείχνουν τον τόπο της ταφής των, ζητώντας την εξαγωγή από την γη των ιερών τους λειψάνων. Κάθε φορά πού ό παππούς του παιδιού άκουγε κάτι τέτοιο, οργιζόταν όλο και περισσότερο, πολλαπλασιάζοντας τις τιμωρίες. Έναν χρόνο μετά αρχίζουν και πάλι να εμφανίζονται οι άγιοι Μάρτυρες στο παιδί, λέγοντας τα ίδια. Με αφορμή τις νέες αποκαλύψεις πήρε θάρρος το παιδί και ανακοίνωσε στον πατέρα του Ιωάννη τα καθέκαστα, ό οποίος με πολύ προθυμία δέχτηκε να αναλάβει το έργο της εκσκαφής.

Επειδή όμως φοβόντουσαν τους Τούρκους κατακτητές, έσκαβαν μόνο τη νύχτα στον τόπο πού είχε υποδειχθεί, και σε βάθος περίπου τεσσάρων μέτρων βρήκαν την επομένη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (16 Αυγούστου) τα ιερά λείψανα των Αγίων, τα όποια ευωδίαζαν υπερκόσμια ευωδιά. Επειδή όμως αγνοούσαν οι Μεγαρείς τα ονόματα των Αγίων, άρχισαν να κάνουν νηστείες, αγρυπνίες και προσευχές και ό Θεός δεν άργησε να αποκάλυψη τα ονόματα τους. Ήσαν οί άγιοι Μάρτυρες Σεραφείμ, Δωρόθεος και Ιάκωβος. Οι μάρτυρες ονομάστηκαν από το επίθετο της οικογένειας στο οποιο φυλασονταν αρχικα τα ιερα λειψανα  ως «’Άγιοι των Μπεκιώτιδων» . Μετά από ένα χρόνο περίπου εμφανίσθηκαν στο ίδιο παιδί, πού ήταν και ό φύλακας των ανευρεθέντων αγίων λειψάνων, και άλλοι δύο άγιοι Μάρτυρες Δημήτριος και Βασίλειος ονόματι, οι οποίοι έδειξαν τον τάφο τους, πού βρίσκεται σε μικρή απόσταση λίγων μέτρων από τον προηγούμενο τάφο. Μετά από είκοσι περίπου χρόνια υποδείχθηκε στον ίδιο νέο, από τον άγιο Μάρτυρα Σαράντη ή ανεύρεση και των δικών του λειψάνων, τα όποια βρίσκονταν μέσα σε χείμαρρο θαμμένα, σε αγροτική περιοχή βορείως της πόλεως των Μεγάρων. Ο Παΐσιος πήρε μαζί του τον ιερέα οι οποίοι αφού πήγαν στο σημείο όπου είχε υποδειχθεί , είδαν ότι υπήρχαν θάμνοι ανέπαφοι και μεγάλη πέτρα, κάτω από την οποία υπήρχαν δύο τεράστια φίδια, με προσευχές εξαφανίσθηκαν τα φίδια, και μια φωτεινή λάμψη βγήκε από τους θάμνους, κάτω από τους οποίους υπήρχαν τα ιερά λείψανα. Αφού τα μάζεψαν με ευλάβεια και κατάνυξη, τα έφεραν στα Μέγαρα και τα τοποθέτησαν μαζί με τα λείψανα των άλλων πέντε Μαρτύρων. Στο μέρος αυτό πού βρέθηκαν τα ιερά λείψανα του αγίου Σαράντη, κτίσθηκε αργότερα μικρό ξωκλήσι, που αν και βρίσκεται στην κοίτη του χειμάρρου, διατηρείται χωρίς βλάβη, μέχρι σήμερα.
O Παΐσιος όταν έφτασε σε ηλικία σαράντα περίπου χρονών χειροτονήθηκε ιερεύς το έτος 1828. 
Μετά το θάνατο του ιερέα Παϊσίου το έτος 1848, πολλοί ευσεβείς Μεγαρείς, οι οποίοι πολλές φορές είχαν ευεργετηθεί από τους Αγίους, θεωρούσαν απρεπές να βρίσκονται τα αγία λείψανα στο ερειπωμένο σπιτάκι, πού είχε κτισθεί από τον Παΐσιο στον τόπο πού βρέθηκαν οι Άγιοι. Άρχισαν λοιπόν ενέργειες να κτισθεί ιερός Ναός, στον τόπο πού υπήρχαν οι τάφοι των Άγιων, προς τιμήν και μνήμη τους. Το έτος 1889, και με κοινή δαπάνη και βοήθεια όλων των Μεγαρέων κτίσθηκε το ωραίο Παρεκκλήσιο των αγίων Μαρτύρων, ακριβώς στον τόπο πού βρίσκονται και οι τάφοι τους,

Πλήθος θαυμάτων έχουν γίνει και συνεχίζουν να γίνονται έως και σήμερα. Οι Άγιοι έξι μάρτυρες εορτάζονται από την εκκλησία  στις 16 Αυγούστου όπου πραγματοποιείται περιφορά των ιερών λειψάνων.

Ιερός Ναός Αγίων Τεσσάρων Μαρτύρων

Όσιος Λαυρέντιος

Ο όσιος Λαυρέντιος γεννήθηκε στα Μέγαρα της Αττικής, κατά το πρώτον ήμισυ του 17ου μ.Χ. αιώνα,

Το κοσμικό του όνομα ήταν Λάμπρος Κανέλλος. Το επάγγελμά του ήταν αγρότης, γνώριζε όμως και την τέχνη του οικοδόμου. Ὁ Όσιος Λαυρέντιος, σύμφωνα και με σχετικό χειρόγραφο σημείωμα, κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1707. Εορτάζει στις 7 Μαρτίου.